Πειράζει να αφήσω τη δύναμή μου παρακαλώ;

Υποτίθεται πως αν έχεις ήδη φάει ένα γάιδαρο, το να αποτελειώσεις και την ουρά του είναι κάτι πανεύκολο, μια χαψιά ας πούμε.Το πρόβλημα είναι ότι η ουρά είναι αυτή που ξεχωρίζει το γάιδαρο από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι κρέας θα είχες επιλέξει.Ιδιαίτερα όταν αυτός είναι προτηγανησμένος.
Καθόλη τη διάρκεια του γεύματος, που δεν το λες και fast food, θα μπορούσες να έχεις την εντύπωση ότι τρως ένα φιλέτο κοτόπουλο ή έστω μία κακοψημένη μπριζόλα (μοσχαρίσια, η χοιρινή κάνει μπαμ).Πιο ανήσυχοι τύποι θα μπορούσαν να ξεγελαστούν αν τον συναντούσαν σε μορφή κιμά μέσα σε ένα μουσακά.Ακόμα κι αυτοί που έχουν διαβάσει το μενού θα μπορούσαν να παρηγορηθούν από την καταπληκτική του ομοιότητα με κάθε άλλο κομμάτι κρέας ιδίως όταν καμουφλάρεται με επικάλυψη πίτας και σως τζατζικιού αφού πρώτα έχει στροβιλιστεί παρατεταμένα.
Τί κάνεις όμως όταν, χορτάτος πια, σου σερβίρεται για επιδόρπιο μια ουρά;Ακόμα και οι κινέζοι τρωνε τηγανητό παγωτό για επιδόρπιο όχι ουρα!
Επιπλέον είναι παραπάνω από προφανές ότι το σύνδρομο του να μη μείνει μπουκιά στο πιάτο σου, πόσο μάλλον το φάγωμα γαιδάρων, είναι καθαρά κατοχικά σύνδρομα που ήδη θα πρέπε να έχουν εγκαταληφθεί.Μήπως ήρθε η ώρα να αντικαταστήσουμε κάτι τέτοιες παροιμίες με γαιδούρια και άλλα ζωντανά με το απλό:
Πέτα την επιτέλους αυτή την αηδία!

Οπότε μήπως θα μπορούσα και γω...
να πάρω πτυχίο χωρις να δώσω αυτά τα λοιπά μαθηματάκια;