Η ιστορία του ανθρώπου

που ξεκίνησε να ανεβαίνει το μεγάλο βουνό με τα άπειρα μπαρ διψασμένος.
Πρώτο μπαρ ο έρωτας.
-Θέλω κάτι σπέσιαλ.
Κοκτέιλ άλλο φρούτο. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κοκτέιλ είναι σερβίρεται πάντα διαφορετικό.
Εκστασιάστηκε από τις πολλές επιλογές που είχε.
Ηδονίστηκε από την απειρότητα των διαφορετικών πραγμάτων που θα μπορούσε να δοκιμάσει.
-Έπρεπε να βγάλετε το μπαρ σας εμπειρία. Έρωτας δεν υπάρχει.
Μα η πορεία συνεχίζεται. Δεύτερο μπαρ ο έρωτας.
-Θέλω κάτι σπέσιαλ.
-Μόνο σπεσιαλ έχουμε κύριε. Ορίστε.
Κοκτέιλ η ζεστή αγκαλιά. Ένα παραισθησιογόνο κοκτέιλ που το κυριότερο δεν τελείωνε ποτέ. Μαστούρωσε όσο δεν πάει. Χαλάρωσε και χαθηκε στην ατέλειωτη απόλαυση μέχρι που άσπρισε και η τελευταία του τρίχα.
-Έπρεπε να βγάλετε το μπαρ σας αγάπη. Έρωτας δεν υπάρχει.
Ρούφηξε την τελευταία γουλιά απο το ποτό του πλήρωσε και έφυγε πριν νυχτώσει.
Τρίτο μπαρ ο ανωνυμος.
-Θέλω κατι σπέσιαλ.
-Μόνο μπύρες έχουμε κύριε.
-Πάλι μπύρες; Μα οι μπύρες δεν ξεδιψάνε.
-Προσφέρουν όμως στιγμές απόλαυσης, μπορείς πάντα να δοκιμάζεις μια διαφορετική και αν πιεις πολλές νιώθεις μια ευτυχία που νομίζεις πως θα κρατήσει για πάντα.
-Γιατί δε βγάλατε το μπαρ σας έρωτα;
-Έλεγα να το βγάλω ο φιλόσοφος. Έρωτας δεν υπάρχει.
Την τελευταία μπύρα την άφησε στη μέση.
-Έχω βαρεθεί να πληρώνω,
Ο μπάρμαν τον κοιτούσε χαμογελαστός.
-Πού μπορώ να περάσω τη νύχτα;
-Λίγο πιο κάτω υπαρχει το πανδοχείο ο έρωτας.
Το ευχαριστώ του μπλέχτηκε με τα γέλια της νύχτας.

Κοίτα λίγο!

Αν δεν κοιτάς εκεί που κοιτάς,
θα πας εκεί που θες να πας
ή θα πέσεις σε καμιά λακούβα;

Πειράζει να αφήσω τη δύναμή μου παρακαλώ;

Υποτίθεται πως αν έχεις ήδη φάει ένα γάιδαρο, το να αποτελειώσεις και την ουρά του είναι κάτι πανεύκολο, μια χαψιά ας πούμε.Το πρόβλημα είναι ότι η ουρά είναι αυτή που ξεχωρίζει το γάιδαρο από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι κρέας θα είχες επιλέξει.Ιδιαίτερα όταν αυτός είναι προτηγανησμένος.
Καθόλη τη διάρκεια του γεύματος, που δεν το λες και fast food, θα μπορούσες να έχεις την εντύπωση ότι τρως ένα φιλέτο κοτόπουλο ή έστω μία κακοψημένη μπριζόλα (μοσχαρίσια, η χοιρινή κάνει μπαμ).Πιο ανήσυχοι τύποι θα μπορούσαν να ξεγελαστούν αν τον συναντούσαν σε μορφή κιμά μέσα σε ένα μουσακά.Ακόμα κι αυτοί που έχουν διαβάσει το μενού θα μπορούσαν να παρηγορηθούν από την καταπληκτική του ομοιότητα με κάθε άλλο κομμάτι κρέας ιδίως όταν καμουφλάρεται με επικάλυψη πίτας και σως τζατζικιού αφού πρώτα έχει στροβιλιστεί παρατεταμένα.
Τί κάνεις όμως όταν, χορτάτος πια, σου σερβίρεται για επιδόρπιο μια ουρά;Ακόμα και οι κινέζοι τρωνε τηγανητό παγωτό για επιδόρπιο όχι ουρα!
Επιπλέον είναι παραπάνω από προφανές ότι το σύνδρομο του να μη μείνει μπουκιά στο πιάτο σου, πόσο μάλλον το φάγωμα γαιδάρων, είναι καθαρά κατοχικά σύνδρομα που ήδη θα πρέπε να έχουν εγκαταληφθεί.Μήπως ήρθε η ώρα να αντικαταστήσουμε κάτι τέτοιες παροιμίες με γαιδούρια και άλλα ζωντανά με το απλό:
Πέτα την επιτέλους αυτή την αηδία!

Οπότε μήπως θα μπορούσα και γω...
να πάρω πτυχίο χωρις να δώσω αυτά τα λοιπά μαθηματάκια;

Και τώρα;

Κάθε φορά που το τρένο πλησίαζε, άκουγε το χαρακτηριστικό κουδουνάκι και κατέβαζε τις μπάρες.Κάθε φορά!Απλά αφήνε το φαγητό του στη μέση και επέστρεφε σε δύο λεπτά ή ακουμπούσε την εφημερίδα στο τραπέζι και την ξανάπιανε.Στον ύπνο του ακόμα σαν υπνοβάτης σηκωνόταν χωρίς να τον ταράξει.Χτες το μεσημέρι ξεχάστηκε.Ίσως δεν ακουσε το κουδουνάκι,ίσως τηγάνιζε αυγά.Κανείς δεν πέρναγε απ' τις γραμμές εκείνη την ώρα, κανείς δεν το κατάλαβε.Ήταν μεγάλη γιορτή, του Αγίου Γεωργίου κι ο κόσμος γιόρταζε.Μα αυτόν δεν τον λέγαν Γιώργο.

τώρα το σκέφτηκα!

Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, ίσως θες να πας εκεί που κοιτάς!

..ή μήπως με βδομάδα;

Φορές σκέφτομαι πως η ζωή είναι σαν μια ολόκληρη μέρα. Ξυπνάς το πρωί γεμάτος όρεξη, χωρίς σκοτούρες και χωρίς καμία άσχημη σκέψη να μπορεί να χαλάσει τη διάθεση σου και νιώθεις τη μέρα μακρυά μπροστά να μπορείς να την κάνεις ότι θέλεις και να χωρέσεις μέσα της όλα αυτά που σκέφτεσαι να κάνεις. Τώρα μάλλον είναι μεσημέρι. Η μέρα μπροστά μοιάζει περιορισμένη και περιορισμένα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις ως το βράδυ. Πρέπει να τα σκεφτείς καλύτερα. Άσε που δεν είσαι και τόσο ξεκούραστος.. Το απόγευμα δεν ξέρω τι κάνεις. Ποτέ δεν έχω παρατηρήσει τα απογεύματα μου. Ξέρω μόνο πως περνάνε πολύ γρήγορα. Και τα βράδια; Σε νοιάζει πόσο ευχαριστημένος είσαι από την αξιοποίηση της μέρας σου; Συνήθως δεν σκέφτομαι καθόλου τη μέρα που πέρασε. Απλά προσπαθώ να την πετάξω από πάνω μου. Πολλές σκέψεις γεννάει η ιδέα ότι η ζωή μοιάζει με μια μέρα. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και πολλές μέρες. Εγώ πάντως θα πεθάνω μεθυσμένη!!

Black Box

Η πάροδος του χρόνου μπορεί να αλλάξει ριζικά την αντίδραση είτε του δώσεις χρόνο να σκεφθεί είτε χρόνο για να αλλάξει.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η πάροδος του χρόνου σταθεροποιεί σημαντικά την αντίδραση που τείνει να μην ξαναλλάξει ποτέ.Τι γίνεται τότε;
Φωτιά και μπουρλότο στα πεθαμένα πνεύματα που ξέρουν να εξελίσσονται μόνο ξανά και ξανά ως το ίδιο σημείο και πάλι απ' την αρχή.Να καούν, να γίνουν φώτα να γαληνεύουν τις τελευταίες νυχτερινές ώρες.
Για να μην ξυπνήσεις τρομαγμένος, να μη λιώσεις στη σκιά, να μην κλείσεις το ξυπνητήρι, να μην ξεχάσεις τι έχεις να κάνεις το πρωί...
Σκοτεινοί συναισθηματισμοί τέλος!

Όνειρο

Κάποιος που με πρωτογνωρισε και ρώτησε πόσο χρονών είμαι,
και τον ξανακοίταξα.
Κάποιος που δεν είχα ποτέ προσέξει και με είπε με το όνομά μου,
και ξύπνησα.
Το δωμάτιο μιας παιδικής μου φίλης.
Έλλειψη ιδιοτητικότητας παλιών κοινών βίων.
Και λίγα χρόνια να λείπουν...
Και ξύπνησα.

Όχι;

Πάντα μου άρεσαν τα ωραία λόγια...
Νομίζω μέσα τους χάνεις την αλήθεια.Και σου δίνουν περιθώρια να ονειρεύεσαι.
Τα όμορφα λόγια είναι σαν τα τρένα.Βγαζεις κάθε φορά το εισητήριο για εκεί που θες να πας και αυτά σε πάνε.
Ποτέ δεν ξέρεις τον αρχικό προορισμό τους.Η τον βλέπεις όταν αρχίζουν να παλιώνουν και να ξεθωριαζουν.
Οι πιο ονειροπόλοι, σαν λεθρεπιβάτες τρυπώνουν στο τελευταίο βαγόνι για να ταξιδέψουν μαζί του ή να βαρεθούν και να κατέβουν στη μέση της διαδρομής.
Κι οι πιο ταξιδεμένοι αγοράζουν το εισιτήριο τους στη λαική που ένας ταλαίπωρος μηχανοδηγός, έχοντας κι αυτός ξεχάσει τον αρχικό του προορισμό προσπαθει να πουλήσει ένα ακόμα, 20 ευρώ, 10 ευρώ, 5 ευρώ...

αρχίσαμε....

και πάμε,
με βρώμικο μυαλό και καθαρή καρδιά
με βρώμικα χέρια από τα βρώμικα φιλιά
σε κόσμο πιο βρώμικο να μας χωράει.


αφιερωμένο: στο Λάκη Παπαδόπουλο και
στην κινηματογραφική ταινία σεξ, ψέμματα και βιντεοταινίες
......και στην Κωνστάντζα!