Όχι;

Πάντα μου άρεσαν τα ωραία λόγια...
Νομίζω μέσα τους χάνεις την αλήθεια.Και σου δίνουν περιθώρια να ονειρεύεσαι.
Τα όμορφα λόγια είναι σαν τα τρένα.Βγαζεις κάθε φορά το εισητήριο για εκεί που θες να πας και αυτά σε πάνε.
Ποτέ δεν ξέρεις τον αρχικό προορισμό τους.Η τον βλέπεις όταν αρχίζουν να παλιώνουν και να ξεθωριαζουν.
Οι πιο ονειροπόλοι, σαν λεθρεπιβάτες τρυπώνουν στο τελευταίο βαγόνι για να ταξιδέψουν μαζί του ή να βαρεθούν και να κατέβουν στη μέση της διαδρομής.
Κι οι πιο ταξιδεμένοι αγοράζουν το εισιτήριο τους στη λαική που ένας ταλαίπωρος μηχανοδηγός, έχοντας κι αυτός ξεχάσει τον αρχικό του προορισμό προσπαθει να πουλήσει ένα ακόμα, 20 ευρώ, 10 ευρώ, 5 ευρώ...